Liczba wyświetleń: 686
Zastanawia mnie skąd wzięło się obowiązujące obecnie przekonanie, iż w sferze emocjonalno-seksualnej polityków powinny dotyczyć inne zasady, niż pozostałych ludzi. Czy polityk musi mieć przez całe życie jedną żonę?
Takie rygorystycznie „moralne” podejście panuje (w niektórych krajach – bo przecież nie wszędzie) od niedawna. W przeszłości od mężczyzn osiągających sukcesy w polityce oczekiwano równie spektakularnych sukcesów miłosnych. Nikt nie przejmował się (nie twierdzę, że słusznie) losem zdradzanych żon. Wystarczy porównać przypadki Billa Clintona i Johna F. Kennedyego.
JFK był znany ze swoich rozlicznych romansów. Ponoć ochroniarze przyprowadzali mu kochanki tajnym przejściem wprost do Białego Domu. Erotyczne przygody prezydenta były tajemnicą poliszynela, tymczasem milczeli o nich dziennikarze i polityczni konkurenci.
Już trzydzieści lat później nastawienie Amerykanów było zupełnie odmienne. Swoje zabawy z cygarem i Moniką Lewinsky Clinton niemal przypłacił utratą stanowiska. Oczywiście, oficjalnym powodem kłopotów prezydenta były jego kłamstwa. Lecz publicznie osądzano go nie za mijanie się z prawdą, a za romans.
Oczywiście, w Europie panują nieco inne stosunki. We Francji utrzymywanie kochanek przez prezydentów to niemal tradycja (czyżby przejęta z wersalskiego dworu?). W kilku innych krajach naszego kontynentu romanse polityków także nie są niczym wstydliwym. Gdy niedawno wyszedł na jaw romans premiera Finlandii, to jego popularność wśród obywateli jeszcze wzrosła.
W Polsce spojrzenie na seksualność osób publicznych ewoluowała podobnie jak w USA. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu miłosne przygody w żaden sposób nie dyskredytowały polityków. Spojrzmy chociażby na rozromansowaną ekipę sanacyjną – z samym Marszałkiem na czele.
A co jest teraz? Wystarczy wysłuchać pełnych oburzenia krytyków postępowania Kazimierza Marcinkiewicza. Oczywiście, w żaden sposób nie dorównuje on wymienionym przeze mnie wyżej mężom stanu. Piłsudski to on nie jest. Kennedy z niego też taki sobie. Lecz czy równocześnie różni się od tysięcy podobnych mu mężczyzn w średnim wieku? Dlaczego polityk miałby w życiu osobistym starać się o beatyfikację? Osądzać go będziemy po czynach w sferze publicznej, nie uczuciowej.
Autor: Rybitzky
Źródło: Niepoprawni
Poznaj plan rządu!
Nie chodzi o beatyfikację, a o hipokryzję. Jeżeli pan Marcinkiewicz i duża część polskiej klasy politycznej popiera tzw. wartości katolickie i stara się je narzucić społeczeństwu , to niech najpierw sami zaczną ich przestrzegać.
Właśnie tak. Jakiś amerykański polityk romansował z 18latkiem. Oczywiście skandal dla pseudo pruderyjnych mediów, a dla mnie to nawet i fajnie. Są zarzuty, że 18 latek to i tak dziecko. No i co? Do więzienia może iść, odpowiadać jak dorosły może, za kraj ginąć może a seksu nie może?
Mnie również nie przeszkadza kawalerstwo Jarosława K, czy Zbigniewa Z. Ale skoro są samotnikami, singlami i nie założyli podstawowej komórki społecznej to dla czego u licha nakazują to innym.
Czy autor tego tekstu-Rybitzky, to nie czasem Paweł Rybicki z Pardonu?