Liczba wyświetleń: 942
Namiętności ludzkie bywają doskonałą pożywką do zbijania kasy. Wszelkie gry liczbowe, zdrapki, quizy przynoszą organizatorom całkiem pokaźny dochód. Parę groszy za chwilę złudzeń to niewiele, a i zabawa fajna. Choć może nie zawsze.
Przed laty po warszawskich ulicach uwijali się specjaliści od handlu złudzeniami. Znani pod nazwą farmazoni. Oferowali udział w grach w trzy karty, w trzy kubki, w zechcyka, mamiąc, głównie przyjezdnych, wizjami wielkich wygranych. System był prosty. Zachęcić, wciągnąć do gry, dać na początek namiastkę sukcesu, a potem takiego hazardzistę puścić w skarpetkach.
Mijają lata, ludzie i system pozostają bez zmian. Zmieniają się tylko środki handlu złudzeniami. Dzięki mediom miliony drobnych hazardzistów może przez dzień, tydzień czy miesiąc pławić się w oferowanych wizjach posiadaczy fortun. Szczególnie mnożą się niczym króliki różnorakie quizy telewizyjne. A to znajdź różnice w szczegółach dwóch obrazków, a to podaj właściwą literkę, a to znów wymyśl odpowiednie określenie, które wcześniej ustalił sobie organizator. Można wygrać 100 złotych, ale i kilka a nawet kilkadziesiąt tysięcy. Nie wspominając już o sejfie pełnym złotych sztabek. Wszystko to za jeden telefon z drobną opłatą plus VAT.
Quiz obrazkowy – znajdź trzy szczegóły różniące obrazki, a wygrasz 3 tysiące. Furda, jeden telefon, nie ma sprawy, forsa się przyda, różnice widać jak byk…
Pierwszy telefon, stacjonarny, odzywa się automatyczna sekretarka, miły kobiecy głos: „Doskonała próba, wierzę, że masz zadatki na zwycięzcę, odłóż słuchawkę i zadzwoń jeszcze raz”.
Dzwonię: „Doskonała próba, wierzę, że masz zadatki….” – kopia poprzedniego szczebiotu miłej pani.
Mam już do tyłu 3,66 plus VAT razy dwa.
Próba z telefonem komórkowym, sytuacja identyczna, automatyczna sekretarka i radosny głos, że „już, już, już, tuż, tuż, tuż, tylko zadzwoń jeszcze raz…”
Tym razem dwa telefony komórkowe: 3,89 plus VAT razy dwa.
W sumie drobny ciułacz-hazardzista za jedyne 20 złotych miał okazję wysłuchać radosnego szczebiotu miłej pani w telefonie o tym, że „już, już, tuż, tuż…”
Równocześnie z tym miłym szczebiotem w telefonie, ciułacz-hazardzista słucha drugiej pani w telewizorze. Tym razem pani zmartwionej. Zmartwionej, że czas mija a nikt nie dzwoni i nie chce wygrać tej oszałamiającej nagrody 3 tysięcy złotych. Szansa na wygraną umyka bezpowrotnie.
Ale pani w telewizorze jest pełna determinacji, by obdarować wygraną jakiegoś szczęśliwca, niechże tylko ktoś wreszcie zadzwoni. W swej desperacji pani powiada, że „wyprosiła o jeszcze trochę czasu, a nuż ktoś się zdecyduje, jeszcze jest szansa”.
Piąty telefon, miły szczebiot w słuchawce: „Wydaje mi się, że to twój szczęśliwy dzień, odłóż słuchawkę i zadzwoń jeszcze raz.”
Poszło kolejne 3,89 plus VAT.
Pani w telewizorze: „Wyprosiłam o jeszcze trochę czasu…”
Zrezygnowałem. Odechciało mi się być krezusem.
Po 20 minutach znalazł się szczęśliwiec, który dostąpił zaszczytu rozmowy z panią telewizorze. Podał szczegóły różnic. Niestety, jeden szczegół błędnie, nie będzie wygranej. Ile wykonał telefonów, by pogadać z panią telewizorze, nie wiadomo. Niewykluczone jednak, że nie o błąd w podaniu szczegółu chodziło, ale o rachunek za telefony.
Zbyt niski, by pokryć wysokość ewentualnej wygranej.
Autor: Witold Filipowicz
Materiał nadesłany do “Wolnych Mediów”
Poznaj plan rządu!
A ten “szczęśliwiec” to był i tak podstawiony, by jeszcze więcej osłów zadzwoniło.
Cóż, tak to wygląda w rzeczywistości, nie ma się co łudzić ani żyć złudzeniami 🙂 Iluzjoniści mają się dziś jeszcze lepiej niż 100 lat temu.
totolotek – podatek od nieznajomosci rachunku prawdopodobienstwa 🙂
Z doświadczenia napisze że jednak dodzwaniała się tam “prawdziwi” uczestnicy. Mój kuzyn – zapalony hazardzista (obecnie na odwyku zarówno alkoholowym jak i hazardowym) dodzwonił się do takiego programu – wygrał 300zł. Oczywiście wcześniej próbował tak jak w artykule. Wygrać się da ale może się okazać że wygraną nie jest współmierna do kosztów, tym bardziej że kuzyn próbował kilka dni w rzędu.