Liczba wyświetleń: 965
14 stycznia br., po tym, jak wojska izraelskie zabiły ponad tysiąc Palestyńczyków zamkniętych na wąskim pasie ziemi i ostrzeliwanych z lądu, morza i powietrza przez jedną z najpotężniejszych armii na świecie; po tym, jak zbombardowała ona szkołę palestyńską, zamienioną w schronisko Narodów Zjednoczonych [1]; po tym, jak w rezolucji jedynej organizacji naprawdę reprezentującej tę „społeczność międzynarodową”, na którą wszyscy nieustannie się powołują, na próżno żądano zakończenia operacji wojskowych w Gazie – a więc 14 stycznia Unia Europejska pokazała wreszcie, z jaką determinacją może zareagować na tę eksplozję mieszanki wybuchowej przemocy i arogancji. Postanowiła… zarządzić pauzę w swoim procesie zbliżenia z Izraelem! Aby jednak złagodzić skutki posunięcia, które – nie daj Boże – można by uznać za pomruk ganiący Tel Awiw, pośpieszyła z zapewnieniem, że ma ono charakter „techniczny”, a nie „polityczny”. I że taką decyzję zgodnie podjęły „obie strony”.
Izrael ma swobodę działania. Wcześniej jego armia zniszczyła większość infrastruktur palestyńskich finansowanych przez Unię. Nie spotkało się to z jej strony z żadną poważną reakcją. Nie sięgnęła po żadne środki prawne, nie zażądała żadnych reparacji [2]. Następnie Izrael zaprowadził blokadę ubogiej ludności pozbawionej wody, żywności, lekarstw. Znów nie spotkało się to z żadną reakcją, jeśli nie liczyć nieustannych upomnień, w których traktuje się obie strony na równi pod pretekstem, że przemocy silniejszego nie zawsze towarzyszy uległość słabszego. Dlaczego więc Izrael miałby sobie wyobrażać, że jego bezkarność może się skończyć?
Zresztą 20 lat temu państwo żydowskie dało dowody przezorności. Uznało za stosowne sprzyjać rozwojowi wymarzonego przeciwnika Organizacji Wyzwolenia Palestyny – Hamasu, którego karta założycielska była zaiste średniowieczna, a skuteczność wojskowa nader niepewna; co więcej, nie starał się on „komunikować” z opiniami publicznymi Zachodu. Gdy bowiem chce się bez przeszkód bombardować i kolonizować, najlepszy pretekst to brak „partnera do rozmów pokojowych”. Do dziś w Europie sporo jest takich redaktorów naczelnych, którzy gotowi są skarżyć się płaczliwie, że pewnego dnia „Izrael może stracić swoją przewagę moralną” [3].
W Stanach Zjednoczonych też nic nie mąci zamysłów rządu w Tel Awiwie. 9 stycznia br. Izba Reprezentantów uchwaliła rezolucję, w której uznaje jego „prawo do obrony przed atakami z Gazy”. Kilka godzin wcześniej Senat amerykański potwierdził „zdecydowane poparcie Stanów Zjednoczonych dla Izraela w jego walce z Hamasem”. Niewątpliwie w trosce o „zachowanie równowagi”, w pierwszej z tych uchwał złożono również „kondolencje ofiarom palestyńskim i ich rodzinom”. Przyjęto ją 390 głosami przeciwko 5. Drugą przyjęto jednomyślnie. Front amerykańskiej władzy wykonawczej też się dobrze trzymał. W kilka godzin po ogłoszeniu jednostronnego zawieszenia broni Ehud Olmert zadzwonił zresztą do prezydenta Stanów Zjednoczonych, aby podziękować mu za poparcie – które polega również na bezzwrotnej pomocy finansowej w wysokości 3 miliardów dolarów rocznie. Od dawna nikt nie zamierza jej kwestionować – Obama też nie.
Przy takim poparciu projekt głównych partii izraelskich wydaje się jasny: chodzi o to, aby raz na zawsze przekreślić perspektywę powstania prawdziwego państwa palestyńskiego, którego utworzenie to cel uznany za słuszny i konieczny przez wspomnianą już społeczność międzynarodową. Poprzecinany murami i zaporami, poszatkowany koloniami osadników żydowskich Zachodni Brzeg pozostanie zlepkiem bantustanów podłączonym do kroplówki Unii Europejskiej. Gaza będzie bombardowana ilekroć jej sąsiad zechce udzielić nieproporcjonalnej „riposty” na zamachy i ostrzały rakietowe. W istocie, po 60 latach klęsk, upokorzeń, wygnań, pogwałceń podpisanych porozumień, kolonizacji, wojen bratobójczych, zakrawa na cud, że Palestyńczyków, których rządy całego świata pozostawiły na łasce losu, pozwalając, aby deptano prawo międzynarodowe, w tym również humanitarne, ciągle ożywia wola, aby pewnego dnia zmaterializować swoją tożsamość narodową.
Jeśli się im uda, nic nie będą zawdzięczali ani Europejczykom, ani Amerykanom, ani większości rządów arabskich. Po raz kolejny w Gazie wszyscy zachowali się jak wspólnicy nie mającego końca łupienia i rugowania narodu palestyńskiego.
Autor: Serge Halimi
Tłumaczenie: Zbigniew M. Kowalewski
Źródło: “Le Monde diplomatique” nr 2 (36) 2009
PRZYPISY
1. „No cóż, doszło do paru wpadek”, przyznał Awi Pazner, rzecznik rządu izraelskiego. France Inter, 8 stycznia 2009.
2. Zob. P. Avril, „L’Europe paie, Israël détruit”, Le Figaro, 16 stycznia 2009.
3. L. Joffrin, „Victimes”, Libération, 29 grudnia 2009.
Poznaj plan rządu!
Autor przeoczył, zapewne niechcący, kilka ważnych faktów. Izrael zaangażował się w wojnę z terrorystami z Hamasu, a nie z cywilami. Tchórzliwi bandyci strzelali zza pleców bezbronnych ludzi, często dzieci. Już po zakończeniu działań wojskowych, ci terroryści odpalili kilka rakiet na miasta Izraela z Gazy i Libanu. Nie są zbyt skuteczni, ale gdyby posiadali potęgę militarną Izraela, wymordowali by wszystkich – to fakt. Naród palestyński nie ma innych możliwości pokojowego ułożenia swoich stosunków z Izraelem? Nie ma? Ciekawe, że ich prezydent już był na dobrej drodze. Nawet nieżyjący Arafat nieźle się z Izraelczykami dogadywał. Ale bandziorom to nie wystarcza. Wystarczy posłuchać ich przywódców, czy chociażby prezydenta Iranu. Przecież to psychopatyczni mordercy! Biednemu narodowi palestyńskiemu należy się serdeczne współczucie, ale winowajców trzeba szukać wśród ich zbrodniczych przywódców. Całe pokolenia Palestyńczyków wychowanych w duchu wojny, zbrodni i nienawiści są stracone, natomiast autor wpisuje się na listę ludzi głoszących wspólne hasło: wymazać Izrael z mapy! Co za rasizm ! Aż ciarki po plecach przechodzą.
Prezydent Iranu psychopatycznym mordercą? Pierwsze słyszę. Chyba mało jego wypowiedzi słuchałeś i czytałeś, albo bazujesz na mainstreamowych informacjach wyciętych z kontekstu i manipulowanych przez lobby izraelskie, które aż się pali do wymordowania kolejnej porcji arabów mieszających w handlu ropą. Porównaj sobie prezydenta Iranu z prezydentem USA, kto ile wojen rozpętał za jednej kadencji, i będziesz wiedział kto tu jest psychopatą. I kiedy Iran ostatnio prowadził jakąś wojnę?? Oprócz obrony przed Irakiem sponsorowanym jeszcze przez USA.
@ KWitek :
Hamas doszedł do władzy, bo Izrael od czasu narodzin państwa, ciągle mordował i przepędzał Palestyńczyków. Poczytaj o nakbie i izraelskich szwadronach śmierci. To nie wzięło się znikąd. Gdyby Izrael traktował uczciwie Palestyńczyków, a nie jak podludzi, nie byłoby wojen, intifad, itd. Mylisz przyczynę ze skutkiem.
Jeśli idzie o prezydenta Iranu, to ten facet niewiele może. Każda jego mądra decyzja została storpedowana prze Radę Obrońców Islamu, czy jak to się tam nazywa. Inna sprawa, że udowodniono, że materiały w których nawoływał do wyniszczenia Żydów, zostały sfabrykowane. Udzielił wywiadu, a dziennikarze amerykańscy dopisali w tłumaczeniu słowa, których nie wypowiedział. Prawde ujawniki ludzie znający język irański.