Liczba wyświetleń: 1233
Zgodnie z nowym raportem UNICEF-u, w ciągu ostatniej dekady w 40 najbogatszych krajach świata liczba dzieci żyjących w ubóstwie zmniejszyła się o 8%. Jednak nie jest to zasługą bogatszej połowy tych krajów.
Łącznie 69 milionów dzieci, czyli więcej niż jedno na pięć, żyje w ubóstwie w 40 krajach uznanych za najbogatsze na świecie. Oznacza to, że żyją w gospodarstwach domowych, których dochód jest mniejszy niż 60% średniego dochodu w danym kraju.
Szczególną uwagę w raporcie zwraca się na słaby wskaźnik dla Wielkiej Brytanii i Francji, ale także Islandii, Norwegii i Szwajcarii.
Biorąc pod uwagę ogół tych krajów, ubóstwo dzieci w latach 2014–2021 zmniejszyło się o 8%.
Warunki życia dzieci poprawiły się w krajach takich jak Polska, Słowenia, Łotwa i Litwa, mimo że nie należą one do najbogatszych w Unii Europejskiej i OECD.
Przykładowo, w Polsce liczba dzieci żyjących w ubóstwie zmniejszyło się o 38%, a w Słowenii, na Łotwie i Litwie o 31%.
W bogatszych krajach, takich jak Wielka Brytania i Francja, liczba takich dzieci wzrosła w omawianym okresie o ponad 20% (w Wielkiej Brytanii) i 10% (we Francji), pomimo poprawy gospodarczej w wymienionych krajach.
W raporcie zwrócono uwagę na słabe wyniki Norwegii, jeśli chodzi o pomoc rodzinom z dziećmi w wyjściu z ubóstwa po kryzysie gospodarczym z 2008 roku. Norwegia zajmuje 35. miejsce na 39 krajów, jeśli chodzi o pomoc po kryzysie gospodarczym.
Z drugiej strony, Norwegia znajduje się wśród państw o najmniejszej na świecie liczbie dzieci żyjących w ubóstwie – po Danii, Słowenii, Finlandii i Czechach.
Autorstwo: Monika Szewczuk
Na podstawie: UNICEF.org
Źródło: IcelandNews.is
Poznaj plan rządu!
Dane nie oddają rzeczywistości bo wg tych danych ubóstwo jest względne , a nie bezwzględne:
” Oznacza to, że żyją w gospodarstwach domowych, których dochód jest mniejszy niż 60% średniego dochodu w danym kraju.”
I w taki sposób dzieciaki “ubogie” w krajach zachodu nie będą chodzić głodne, majądostęp do internetu, prądu, bieżącej wody, opieki medycznej, edukacji i może nawet mają własne komputery / smartfony.
W tych danych widać bardziej które kraje “wyrównują” socjalnie, a które nie. Nie ma to za bardzo nic wspólnego z ubóstwem.
Posługując się tą metodologią można by wywnioskować że w Korei Północnej nie ma nikogo ubogiego bo każdy zarabia i ma mniej więcej tyle samo.