Liczba wyświetleń: 1556
Wiara w Indiach
W wierze hinduskie powstałej na bazie hinduskich „Wed”, a które z klei wywodzą się od słowiańskich „Wed”, występuje jedyny i najwyższy bóg Brahma w trzech boskich osobach/postaciach, tworząc triadę bogów, tak zwaną Trimutri (Brahma/Brahman, Wisznu i Śiwa). Triadzie bogów odpowiada triada bogiń, tak zwana Tridewi (Saraswati, Lakszmi i Parwati).
Trimurti w hinduizmie stanowi wyobrażenie trzech aspektów boga Brahmy. Każda z postaci ma określoną rolę do spełnienia w cyklu życia Wszechświata: Brahman go stwarza, Wisznu utrzymuje, a Śiwa unicestwia i ożywia. Trimurti stanowi trzy różne objawienia jedynego boga. W tej formie bóg przedstawiony jest jako postać ludzka z trzema głowami lub twarzami. Trimutri odwzorowuje trójpoziomowy wszechświat: prawdy (istoty boskie i siły sprawcze), żaru (świat widzialny-materialny i jasna energia – światło słoneczne), dźanów (niewidzialny świat duchów i duszy, ciemna energia duchowa). Żar i dźan stanowią dwa przeciwstawne a zarazem uzupełniające i przenikające się żywioły energii męskiej yang i żeńskiej yin. Bóg Brahma opiekuje się każdym z tych trzech poziomów w jednym ze swoich objawień (Swaroga, Peruna i Welesa). A energia życiowa wszechświata Prana – pramatka Dewi przenika i łączy te poziomy.
Bóg Brahma utożsamiony jest z wszechświatem (kosmosem). Jest jednym z niezliczonej ilości wszechświatów – Brahm, stwarzanych przez Mahawisznu. Brahma jest to kulisty wszechświat (kosmos), który obraca się wokół własnej osi. Jeden obrót kosmosu to doba życia Brahmy, która składa się z dwóch kalp, dnia i nocy Brahmy. W czasie dnia – pierwszej kalpy, wszechświat bierze po opiekę Wisznu, a w czasie nocy – drugiej kalpy, wszechświat bierze pod opiekę Śiwa. Ziemia podobnie jak wszechświat też ma kształt kulisty i podobnie jedna doba Ziemi, składająca się z dnia i nocy, jest to jej jeden obrót wokół własnej osi. W przeliczeniu jeden dzień (doba) Brahmy trwa 8640 milionów dni ziemskich.
Bóg Brahma – kosmos ma kształt kuli z wypukłościami w kształcie guzów jakie tworzą galaktyki rozchodzące się wokół jądra. Brahman (absolut) – jądro kosmosu jest to idealna kula znajdująca się w centrum a z niego wychodzą jako archaniołowie galaktyki, które same w sobie są małymi kosmosami. W przekroju wygląda to jak pąk kwiatowy, gdzie z centrum wychodzące galaktyki przypominają pęczniejące płatki kwiatu. Wszechświat (kosmos) dzieli się na 4 strefy, dwie z nich są niematerialne – duchowe a dwie materialne. Dlatego Brahma przedstawiany jest z czterema głowami lub twarzami, gdzie każda głowa odpowiada jednej strefie wszechświata. Strefy niematerialne to: Brahman (absolut) – jądro i dusza kosmosu, jest to energetyczna inteligencja wszechświata znajdująca się w centrum, w tak zwanej Koronie. Wokół niego roztacza się ciemna energia – Prana, energia życiowa wszechświata, wypełniająca cały wszechświat niczym bezmiar wód, utożsamiana z Pramatką Dewi. Jest to świat pulsującej ciemnej energii przenikającej cały wszechświat, jest to niematerialny świat duchowy.
Strefy materialne to materia i jasna energia (światło). Jest to świat życiodajnego światła słonecznego, które pochodzi z niezliczonej ilości gwiazd we wszechświecie. Cały czas występuje wymiana energetyczna pomiędzy światem materialnym i duchowym. Wszelka materia we wszechświecie, ta widzialna i niewidzialna, tworzona jest z kwantów pierwotnej ciemnej energii stworzenia i na powrót może rozpłynąć się w świecie kwantów tej energii.
Brahman – źródło będące w centrum kosmosu tworzy z ciemnej energii rozchodzącej się w przestrzeni wszechświata galaktyki, które same w sobie są małymi kosmosami. W galaktykach tworzą się gwiazdy i układy planetarne, które także same w sobie są mili kosmosami. Wokół planet tworzą się księżyce, które przypominają mikro kosmosy. Dalej mamy materię składającą się z atomów, które same w sobie też są nano lub piko kosmosami. Budowa materii jest odwzorowaniem fraktalnym od wszechświata do atomu.
Cała materia, nieożywiona i ożywiona tworzona jest z ciemnej energii, która wypełni i przenika cały wszechświat. Poprzez ciemną energię istnieje ciągłe połączenie energetyczne z absolutem – źródłem wszystkich elementów kosmosu, tych materialnych i tych niematerialnych – duchowych. Wszystkie gwiazdy, planety i księżyce w sensie energetycznym mają ciało eteryczny, podobnie jak materia ożywiona (rośliny, zwierzęta, ludzie). Nasza planeta Matka Ziemia w sensie energetycznym ma połączenie ze Źródłem, podobnie jak człowiek. Podobnie jak człowiek posiada czakramy energetyczne przez które komunikacja i wymiana energetyczna się odbywa.
Pramatka Dewi/Prana jako Duch Boga – energia stworzenia przenikająca cały wszechświat, będąca jednocześnie energią życiową wszechświata jest traktowana na równi z Wisznu i Śiwą. Ogólnie czterostrefowy kosmos patronowany jest przez czwórkę bogów jako cztery objawienia Brahmy: Brahman (abslut), Dewi/Prana, Wisznu i Śiwa. Brahman (absolut) i Pramatka Dewi/Prana – energia stworzenia, tworzą Ojca i Matkę boga najwyższego, jako źródło wszelkiego stworzenia. W wierzeniach Brahman – absolut (mózg kosmosu) utożsamiany jest z bogiem Brahmą – całym kosmosem, a pramatka Dewi/Prana – energia stworzenia z boginią Saraswati.
Bogini Matka w różnych kulturach była różnie określana i personifikowana jako Wielka Bogini, Królowa Niebios, matka bogów i ludzi, bogini mądrości: Pramatka, Dewi, Maja, Prana, Inglia, Namma, Łada, Saraswati, Hathor, Sofia. Matkę Ziemi nazywano Prythiwi, Mokosz, Ki, Gaja.
Czas trwania wszechświata jest ograniczony i równa się długości życia Brahmy, które trwa 100 lat Brahmy, co stanowi 311040 miliardów ziemskich lat. Trzydzieści dni to miesiąc Brahmy, dwanaście takich miesięcy składa się na jeden rok, a pięćdziesiąt lat stanowi jedną parardhę, czyli połowę życia Brahmy. Bóg Brahma stworzył świat w ciągu 6 swoich kosmicznych dni, czyli w czasie sześciu obrotów kosmosu, a nie w 6 dni ziemskich, czyli w 6 obrotów Ziemi. Dzień narodzin Brahmy przypada w marcu, czyli na wiosnę i w tym czasie rozpoczyna się nowy rok w starodawnych kulturach.
Zycie wszechświata jest periodyczne: powstaje, rozszerza się, kurczy i zanika. Tak kończy się jeden wszechświat i powstaje następny, ale z nagromadzonymi doświadczeniami i wiedzą poprzedniego. Cały cykl jest rozwojowy. Tak jak dusza jest nieśmiertelna to także mózg kosmosu Brahman nie umiera tylko zawiera w sobie całą widzę i inteligencję swoich poprzedników. W mitologii greckiej praprakosmosem by Uranos, prakosmosem był Kronos a obecnym kosmosem jest Zeus. Władca nieba i ziemi, nazywany „ojcem bogów i ludzi”. Przemijanie kosmosów pokazane jest w mitologii jak Kronos, ojciec Zeusa, został przeklęty przez swego ojca, Uranosa, którego strącił z tronu. Kronos połknął własne potomstwo a później je wypluł i tak powstał obecny kosmos Zeus, mający w sobie Kronosa i Uranosa. W „Wedach” obecny kosmos oznaczony jest jako Ra-M-Ha a w „Kabale” i „Biblii” jako IHVH.
Huna w Indiach
W „Wedach” hinduskich Brahman w sferze materialnej jak i duchowej (energetycznej) jest to najwyższy bóg, absolut, niewyobrażalny dla człowieka. W sferze duchowej pod nim znajduje się łańcuch coraz mniejszych bytów, aż do Wyższej Jaźni. Przy czym wszystkie, począwszy od Wyższej Jaźni mają naturę męską i żeńską, stanowiącą parę Ojca i Matkę. Są to byty wyższe, które również podlegają ewolucji, przechodząc do coraz to wyższych poziomów energetycznych, aby ostatecznie połączyć się z bogiem najwyższym, czyli Brahmanem (absolutem).
Człowiek według Huny jest trójcą duchową składającą się z ciała fizycznego i trzech duchów (Ja), a każdy z nich składa się z trzech składników: (ciała, ducha i energii). Duchy te reprezentują coraz to wyższy poziom w ewolucyjnej szkoły życia; niższego, średniego i Wyższego Ja. Wyższe Ja jest podwójnej natury, jako Ojciec i Matka w jednej osobie, zwana jest opiekuńczą parą rodzicielską, posiada pierwiastek męski i żeński.
Według Ezoteryki człowiek składa się z trzech jaźni, z trzech niezależnych osobowości, umieszczonych w hierarchii jedna nad drugą i jedna w drugiej. Każda z jaźni człowieka; (niższa, średnia i Wyższa), czyli (osobowość, dusza i Wyższa Jaźń), zbudowana jest z czterech ciał subtelnych o przyporządkowanych nazwach, dla osobowości są to ciała: (fizyczne, eteryczne, astralne, mentalne). Każde z nich pełni określoną funkcję w strukturze danej jaźni: (powłoka cielesna, wymiana energii, uczucia i emocje, umysł). Ciała subtelne każdej z trzech jaźni mają odwzorowanie w aspekcie psychologicznym jako: (podświadomość, świadomość i nadświadomość). Wszystkie trzy duchy (Ja): (duch osobowości, dusza i Wyższa Jaźń) tworzą trójcę duchową człowieka i jako zespół mają podobne odwzorowanie w aspekcie duchowym i psychologicznym.
Każda z trzech jaźni (duchów Ja) ma przyporządkowany coraz to wyższym poziom energetyczny – przestrzeń energetyczną w której istnieje. Każda z jaźni posiada coraz to wyższą energię życiową (po hawajsku mana, po hindusku prana) o odpowiednio coraz to wyższym zakresie częstotliwości i wibracji cząstek. Energa życiowa poszczególnej jaźni stanowi jej pokarm duchowo-energetyczny.
Wyższą Jaźń, czyli Wyższe Ja w Hunie określają następujące słowa: realny, rzeczywisty, zwiastun, prawda, moc, energia, dusza, kontynuacja, pozostawanie niezmiennym, absolutnie prawdziwy, realna prawda. Wyższe Ja pozostaje niezmienne, co oznacza, że można na nim polegać w najwyższym stopniu – jest to jego najważniejsza cecha, biorąc pod uwagę punkt widzenia człowieka. Wyższe Ja „trwa”, gdy stojący niżej człowiek „grzeszy”; nie zmienia się ono i nie staje się zazdrosnym bogiem, tak jak Jahwe w Starym Testamencie. Kahuni używali określenia, że Wyższe Ja jest absolutnie prawdziwą i realną prawdą.
Wedyjska myśl w Indiach rozwinęła koncepcję głównego, najwyższego ducha, Brahmana, który jest jedyną ponadczasową rzeczywistością, i jedynym kosmicznym Ja we wszechświecie. Iskra tego wszechogarniającego Ja jest obecna w każdym człowieku, jako jego indywidualne Wyższe Ja i średnie Ja – Atman, będący duszą-średnią jaźnią człowieka. Celem systemu jest nawiązanie kontaktu przez człowieka z jego indywidualnym Wyższym Ja i promocja duszy – Atmana na poziom Wyższego Ja, a następnie poprzez kolejne promocje wchłonięcie Atmana przez Brahmana (absolut).
Kosmiczne nadrzędne i uniwersalne Ja – Brahman, podobnie jak Wyższe Ja jest czystym duchem, doskonałym i ponadczasowym. Atman-średnie Ja wciela się w kolejnych żywotach w kolejne ciała, podlegając prawu karmy. Atman składa się z ciała fizycznego duszy, którym jest ciało przyczynowe-manas i z ducha-atmana w skład którego wchodzą ciała subtelne (buddhialne, atmaniczne i ponadatmaniczne-anupadaka).
Osobowość, jako niższa jaźń składa się z ciała fizycznego i ducha-dźiwy – niższe Ja, tworzonego na nowo przy każdej inkarnacji. Duch-dźiwa w osobowości składa się z trzech ciał subtelnych (eterycznego, astralnego i mentalnego-niższy mental). Po śmierci ciała fizycznego, ciało eteryczne także po 3 dniach obumiera. Wtedy w skład ducha-dźiwy wchodzą ciała (astralne i mentalne-niższy mental), które żyją dalej. Ciała te po 40 dniach od śmierci fizycznej także obumierają. Pozostaje tylko nieśmiertelna dusza w której istnieją zgromadzone doświadczenia z poprzednich wcieleń (reinkarnacji) oraz na którą nakładają się zdobyte doświadczenia w danej inkarnacji. Wyjątkiem jest przypadek gdy po przejściu pełnego cyklu reinkarnacji następuje wyniesienie duszy na poziom Wyższego Ja i powrót do Ojca. Wtedy następuje promocja wszystkich trzech duchów na wyższy poziom życia duchowego, na wyższy poziom ewolucji.
Gdy człowiek był silnie przywiązana do spraw doczesnych lub z jakichś innych powodów nie chce odejść to wtedy jego dusza, lub zespół dusza plus duch może stać się duchem opętującym, może tak egzystować jeżeli wczepi się w aurę istot żywych, jak ludzie lub zwierzęta i czerpie z nich energię.
Po przejściu odpowiedniej ilości reinkarnacji, w Hunie zakłada się około dwunastu, następuje promocja poszczególnych Ja na wyższy poziom istnienia bytu. Średnie Ja – Atman przechodzi na poziom Wyższego Ja, a niższe Ja – duch-dźiwa, staje się duszą-średnim Ja – Atmanem.
Gdy tylko średnie Ja – Atman zostanie wyniesiony na poziom Wyższego Ja, a duch-dźiwa będąc jedynie cieniem i iluzją stanie się średnim Ja – Atmanem, wtedy dźiwa staje się częścią kosmicznego Ja wszechświata; „Krople rosy wpadają do lśniącego oceanu”.
Duch dźiwa, gdy nie przejdzie na poziom duszy – Atmana, jak to się dzieje w większości reinkarnacji, pozornie nie ginie, tylko zbędne złudzenie, iluzja, zostaje rzucone na łono bogini Mai, która jest matką wszystkiego co nierealne i czego materialność jest iluzoryczna. Rozpływa się w świecie kwantów ciemnej energii z której powstała.
W hinduizmie spekulacje związane z prawem przyczyny i skutku, czyli z prawem karmy, doprowadziło do nierealnej koncepcji bardzo wielu reinkarnacji. Huna zakłada możliwość około dwunastu poziomów reinkarnacji.
W Indiach występuje słowo guna, które w sanskrycie znaczy struna lub sznurek. Starano się wyjaśnić, w jaki sposób wiele żywotów, czyli reinkarnacji jest uszeregowanych na takim niewidzialnym i wytrzymałym sznurze, by mogła zachodzić pewnego rodzaju kontynuacja. By karma, czyli uczynki mogły oddziaływać na kolejne życia. Sznurem tym jest nić nazwana w Hunie nicią aka, która przykleja się do wszystkich osób i rzeczy z którymi człowiek zetknął się za życia, a także do zdjęcia i podpisu oraz imienia tego człowieka; nić ta jest połączona z duszą człowieka, więc to połączenie pozostaje również po śmierci.
To co w wedyjskiej wedancie nazywane jest manas – myśliciel, czyli wyższy mental – ciało przyczynowe, jest częścią człowieka która wędruje z nim przez kolejne żywoty. Ciało przyczynowe jest energetycznym, widmowym ciałem fizycznym duszy, czyli Atmana, dlatego niekiedy w uproszczeniu dusza jako całość określana jest jako ciało przyczynowe. Dusza, czyli średnie Ja tak jak duch osobowości, czyli niższe Ja składa się z ciała, ducha i energii. Według ezoteryki duch osobowości dźiwa – niższe Ja składa się z ciał subtelnych; (eterycznego, astralnego i mentalnego). Dusza jest średnim Ja człowieka, natomiast świadomość osobowości, jest przedstawicielem duszy na planie fizycznym.
Doświadczenia zdobyte podczas kolejnych inkarnacji, które są przyczynami kształtującymi przyszłe życie, gromadzone są w nieśmiertelnej duszy poprzez ciało przyczynowe. Poprzez to ciało następuje przekaz woli i intencji duszy człowiekowi, w której zachowany jest zbiór świadomości wszystkich przebytych reinkarnacji. Ciała osobowości; (fizyczne, eteryczne, astralne i mentalne) rodzą się i kształtują na nowo podczas każdego życia. Po śmierci fizycznej ciała subtelne osobowości obumierają.
Ciało przyczynowe duszy tworzy widmową aureolę wokół głowy człowieka. Złocista aureola wokół głowy na obrazach, jest to widmo ciała przyczynowego. Aureola jest znamieniem wysokiego poziomu duchowego danej osoby, tak przedstawiano mędrców i świętych. Natomiast ciała subtelne niższej jaźni tworzą energetyczną widmową aurę wokół człowieka.
W czasie kolejnej reinkarnacji dusza, posiada informację zawierającą wszystko to, co zostało zgromadzone w poprzednich życiach. Dusza w kolejnym nowym życiu, kształtuje zgodnie z informacją z przeszłości odpowiednio ciało astralne i mentalne człowieka, w którego się wciela. Po przejściu całego cyklu – wszystkich poziomów reinkarnacji, dusza osiąga poziom oświecenia, czyli poziom Wyższego Ja. Ta tendencja przechodzenia niższego i średniego Ja w Wyższe Ja jest zgodna z późniejszą koncepcją Jogi, według której jedynym prawdziwym Ja jest Wyższe Ja. Według Huny doświadczenia są przechowywane w postaci gron uformowanych z widmowej (energetycznej) substancji aka i utrzymywanych razem przez energię. Grona te przechowywane są w nieśmiertelnej duszy, dlatego nie nikną, gdy dana osoba umiera i opuszcza ciało fizyczne. Ponadto Wyższe Ja zapamiętuje wszystko i jest odpowiedzialne za narodziny w każdej nowej inkarnacji, umieszczając duszę w ciele fizycznym, w takim środowisku, aby okoliczności życiowe, umożliwiły duszy dalszą naukę w szkole życia.
Literatura jogi i hinduizmu opierająca się na wedyjskich początkach daje wystarczające dowody na to, że kiedyś posiadano wiedzę na temat trzech Ja, które składały się na trójjedynego człowieka. Później jednak pewne elementy Huny uległy zamazaniu.
Wiara w reinkarnację jest bardzo stara i była ważnym elementem religii hinduskiej w ciągu wielu stuleci. Jednak spekulacje związane z prawem przyczyny i skutku, czyli z prawem karmy, doprowadziło do nierealnej koncepcji bardzo wielu reinkarnacji.
Dlatego powstał buddyzm, który był ruchem reformatorskim w stosunku do pewnych utopii, które powstały w hinduizmie. Podobnie jak chrześcijaństwo było ruchem reformatorskim, które przeciwstawiało się wielu zasadom religii starotestamentowej.
Na podstawie dużego podobieństwa między opracowanym przez Buddę systemem religijnym a tym, który został zakodowany w naukach chrześcijańskich, możemy wnioskować, że on także miał dostęp do Huny. Budda głosił podobne zasady, jakie później głosił Jezus.
Budda uczył swojej wersji wyniesienia na wyższy poziom życia duchowego, czyli osiągnięcia nirwany zanim spisano „mowy” Jezusa, czy rozszerzony opis jego życia. Nie wspominając o tajemnych tekstach pismach gnostyckich i misteriach przeznaczonych dla wtajemniczonych, które były w obiegu w początkach ery chrześcijańskiej.
Budda zgromadził wokół siebie grupę uczniów, których można by porównać do wybranych Jezusa, stworzył wspólnotę, czyli sanghę i nauczał, że w celu osiągnięcia nirwany należy porzucić wszelkie pożądania. Uczniowie musieli pozbyć się wszystkiego co posiadali, oraz zerwać więzy łączące ich z rodziną i przyjaciółmi. Musieli uwolnić się ze wszystkich zobowiązań i nałożyć żółtą szatę. W ten sposób, jako pielgrzymi stąpający po drodze prowadzącej do nirwany stawali się bezdomnymi proszącymi codziennie o jałmużnę.
Pod tym względem postępowanie uczniów Jezusa było równie skrajne. Nie nosili co prawda odróżniającego ich stroju, lecz przestawali pracować i także żyli z jałmużny. Na początku, zarówno buddyzm, jak i chrześcijaństwo ograniczały się do niewielu wybranych. Wkrótce jednak nabrały one charakteru masowego. Tam, gdzie rozwijało się chrześcijaństwo, wiele osób wybierało pustelniczy tryb życia, szybko powstawały męskie i żeńskie klasztoru. W Indiach, jak się wydaje, masowość nowego ruchu była przyczyną zagubienia wewnętrznego sensu nauk. Mężczyźni i kobiety przełamywali wszelkie ograniczenia kastowe, biedni i bogaci, zakładali żółtą szatę. Książęta i bogacze porzucali swoje wspaniałe domy i posiadłości oddając je sandze. Stało się to bardzo łatwym i bardzo atrakcyjnym sposobem życia. Problem polegał na tym, że pozostawało to w sprzeczności z prawami postępu społecznego. Mężczyźni i kobiety odmawiali zakładania rodzin i wytwarzania rzeczy pomocnych w życiu społecznym. Było nieuniknione, że ta dziwna struktura zostanie zmuszona do zmiany lub upadnie. W Indiach kasta braminów wydała energiczną wojnę nowej religii, wielu wiernych wypędzono, lecz wykonywali oni pracę misyjną w innych odległych rejonach. Wtedy to buddyzm dotarł do Grecji, Egiptu i Palestyny. W Egipcie mnisi buddyjscy przyczynili się do stworzenie zgromadzenia klasztornego Terapeutów, a w Palestynie zgromadzenia klasztornego i ruchu społeczno-religijnego Nazarejczyków/Esseńczyków z którego to ruchu wywodził się Jan Chrzciciel i Jezus, którzy zapoczątkowali chrześcijaństwo.
W buddyzmie nastąpiły zmiany. Nawoływanie do nirwany połączono z bardziej praktycznym hasłem pracy i wypełniania obowiązków. Zachowano jednak, podobnie jak później w chrześcijaństwie, aspekt bardziej praktyczny – dobrą i szlachetną drogę życia, zwaną drogą środkową. Starsze wierzenia Indii, te które istniały jeszcze przed powstaniem buddyzmu, wywierały o wiele mniejszy wpływ na chrześcijaństwo niż monastycyzm sanghi stworzonej przez Gautamę. Z czasem jednak hinduizm, zwłaszcza kapłani bramińscy, stali się przykładem, na którym wzorowała się papieska struktura wczesnego Kościoła.
Współcześnie pod pojęciem braminizm grupuje się zazwyczaj religijne teksty „Wed”, Brahmana i Upaniszad. Literatura powstała po okresie buddyzmu, którą klasyfikuje się jako hinduizm, to Wedanta, Purany, Tantry, Bhagawadgita.
Bhagawadgita jest mieszanką wedyjskich wierzeń aryjskich i wierzeń ludu, który żył na terenie Indii przed przybyciem Ariów. Chociaż w Bhagawadgicie będącej mieszanką różnych idei jest wiele sprzeczności, w Indiach księga ta uważana jest za najbardziej satysfakcjonującą i wyczerpującą. Do dzisiaj pozostaje ona tam najbardziej akceptowanym świętym tekstem. Można stwierdzić, że wiedza Huny została w niej zachowana – wiedząc, że wiedza ta była kiedyś w Indiach obecna. Bhagawadgita jest najbliższa misterium wtajemniczenia, na podobieństwo ewangelii. W „Bhagawadgita” boskim Ja jest Kriszna a w ewangeliach boskim Ja jest Jezus.
Po napisaniu ewangelii i po powstaniu gnostyckich wersji życia Jezusa wczesny Kościół zaczął zapożyczać idee z innych religii, dodając je do rosnącej liczby dogmatów chrześcijańskich. Wykorzystywano ruchy religijne i tajne kulty, jak gnostycyzm, essenizm i mitranizm, w których można znaleźć elementy Huny. Zapożyczono także rozmaite koncepcje z perskiego zaratustryzmu i z religii egipskiej oraz hinduskiej.
Historycznie ludność w Indiach wywodzi się z kilu prehistorycznych cywilizacji i obecnie stanowi konglomerat różnych ludów. W północno-zachodnich, północnych i środkowych Indiach zamieszkiwała ludność rasy białej aryjsko-słowiańskiej z Hiperborei, która około 112 tys. lat temu rozpoczęła migrację na tereny obecnej Syberii i dalej do Indii, Iranu, Mezopotamii, Europy, Egiptu i Etiopii, tworząc tam nowe cywilizacje. Wiara na całym subkontynencie indyjskim rozwijała się pod wpływem słowiano-aryjskich, a później hinduskich „Wed” i wedyjskich bogów. Do wedyjskiej koncepcji religijnej dołączone zostały wierzenia religijne wywodzące się z cywilizacji Nagów i cywilizacji Lemurii, które wraz z cywilizacją słowiano-aryjską, tworzą obecną cywilizację i religię hinduską.
Około 35-25 tys. lat temu na obszarach północno-wschodnich, północnych i środkowych Indii powstało Cesarstwo Nagów. Zostało założone przez lud Nagów o śniadej cerze, którzy przybyli do Indii z terenów obecnej Birmy i Półwyspu Indochińskiego. Wywodzili się zaś z kontynentu Mu. Lud ten był nastawiony głównie na rozwój duchowy, ale dysponował też ogromną wiedzą praktyczną i technologiczną pochodzącą z Mu.
Stolicą Cesarstwa Nagów zostało miasto Dekkan (obecny Nagpur), w którym urzędował cesarz. Cesarstwo było podzielone na sześć regionów, ze stolicami w miastach nazwanymi Świętymi Miastami Ryszi, w których rezydowali królowie-kapłani. Byli mistrzami i wielkimi nauczycielami o niezwykłym rozwoju duchowym – posiadali szczególne zdolności paranormalne i moc duchową, oraz znali wiedzę tajemną. Byli mądrzy, życzliwi, pokojowo nastawieni i sprawiedliwi. Agresywni i dążący do hegemoni nad światem Atlanci czuli się zagrożeni przez duchową cywilizację. Atlanci 25 tys. lat temu niszcząc kontynent Mu na Pacyfiku oraz w znacznej części Imperium Ujgur w Eurazji, zniszczyli również Cesarstwo Nagów w Indiach.
Około 32-18 tys. lat temu na nieistniejącym obecnie kontynencie Lemurii, leżącej na obszarach północnej części dzisiejszego Oceanu Indyjskiego rozwinęła się Cywilizacja Lemurii. Ludność stanowiła w przeważającej części rasa czarna zwana Dawidami (Protodrawidami). Chcąc utrzymać królestwo władcy Lemurii musieli toczyć wojny z północnym Cesarstwem Nagów. Po zapadnięciu się pod wodę kontynentu Lemurii, pozostały po nim wyspy na Oceanie Indyjskim i zasiedlone przez Lemurian południowe Indie. Ląd ten był pozostałością rozległego hiperkontynentu Lamar.
Cywilizacja Lemurii posiadała bardzo bogatą prehistoryczną kulturę i literaturę. W wyniku różnych przeobrażeń czwartą z kolei stolicą było miasto Maduraj położone w południowych Indiach. W stolicy królestwa prowadziła działalność słynna Akademia Duchowa, Kulturalna i Literacka – „Tamil Sangam”. Pod jej auspicjami pracowali poeci, literaci, bardowie i recytatorzy. Literatura w języku protodrawidyskim (tamilskim) należy, oprócz literatury wedyjskiej w sanskrycie, do najstarszych w Indiach i jest uprawiana w żywym języku do dziś. Wyznawana jest religia gwiezdna z kultem boga Słońca (Surya) i siedmioma planetami starożytności, oraz hinduscy bogowie; jak Brahma, Wisznu, Śiwa, Saraswati, Lakszmi, Parwati i inni. Bogów tych czci się do dziś we wspaniałych wybudowanych przed tysiącami lat świątyniach. Do dziś opowiadane są legendy o życiu tych bogów. Według przekazów hinduscy bogowie również czasami zaszczycali swoją obecnością Akademię.
Cywilizacja ta dysponowała zaawansowaną techniką i technologią w wielu dziedzinach, wykorzystywaną zarówno w celach wojskowych, jak i pokojowych. Bogata architektura, wymagająca do jej stworzeni zaawansowanej technologii i techniki, oraz rzeźby i reliefy tej cywilizacji z przed tysięcy lat istnieją do dziś. Zabytki tej kultury znajdują się na subkontynencie indyjskim, na wyspach, oraz są zatopione pod wodą w tamtym rejonie.
Około 18 tys. lat temu kontynent Lemurii został zatopiony w Oceanie Indyjskim w wyniku bardzo silnych podwodnych ruchów tektonicznych i pęknięć skorupy ziemskiej. Część populacji drawidyjskiej (tamilskiej) uratowała się i zamieszkuje w dzisiejszych południowych Indiach, na Sri Lance, na wyspach Indonezji, a także znalazła schronienie na Madagaskarze, w południowym Egipcie i Mezopotamii. Tamilowie twierdzą, że Jezus niektóre zdania wymawiał po tamilsku. Widocznie język aramejski jest zbliżony lub pochodny od języka tamilskiego. Podobnie gwiezdna religia orientalna południowych Indii była tożsama z gwiezdną religią Mezopotamii a później Arabii.
Religia astralna, inaczej gwiezdna, nazywana też orientalną rozpowszechniona była na całym obszarze od południowo-zachodniej do południowo-wschodniej Azji, od Egiptu przez Bliski Wschód po Indie. W Indiach religia ta do tej pory jest kultywowana, a swymi korzeniami sięga dziesiątki tysięcy lat wstecz, aż do czasów Lemurii. Jest to rodzima religia Tamilów w południowych Indiach.
Ciąg dalszy nastąpi
Autorstwo: Stan Rzeczy
Źródło: WolneMedia.net
Poznaj plan rządu!
