Chiny – główny przeciwnik USA

Liczba wyświetleń: 833

Już wybór Trumpa na prezydenta USA został odebrany przez nich jako wezwanie do mobilizacji i walki o światową dominację.

Po nałożeniu przez Trumpa ceł na chińskie produkty i ewentualnym wycofaniu się amerykańskich firm, uzależniona od eksportu (głównie do USA) chińska gospodarka może przeżyć gwałtowne załamanie. W tej sytuacji komuniści, chcąc utrzymać władzę, mogą być skłonni do ryzykownych, pokerowych zagrywek.

Jakie są zatem dzisiejsze Chińczycy, według Trumpa główny przeciwnik Ameryki?

Mówiąc o Chinach należy pamiętać, że mamy do czynienia z państwem diametralnie innym państw Zachodu, niekierującym się merkantylizmem, lecz ideologią. Ideologią, która na pierwszym miejscu stawia władzę: nad państwem, ludźmi, a nawet środowiskiem naturalnym. Ideologią, która dobro Partii i bezosobowego kolektywu stawia ponad dobro jednostki.

Komunistyczna Partia Chin jako przewodnia siła narodu, wykorzystując marksistowsko-leninowską siatkę pojęciową, jednocześnie operuje w ramach tradycyjnej chińskiej kultury. Stąd też jej legitymizacja społeczna jest silna, a zdolność do wyrzeczeń i poświęceń narodu chińskiego znacznie większa niż na zachodzie.

Jednocześnie Chiny w coraz większym stopniu stają się kolosem na glinianych nogach. Rozwój gospodarczy zwalnia, gospodarka jest uzależniona od eksportu i wisi nad nią widmo bańki spekulacyjnej. Demografia jest na alarmująco niskim poziomie, w kraju szerzy się korupcja, a państwo jest coraz bardziej niewydolne.

Stąd też po okresie otwarcia i liberalizacji za czasów rządów Deng Xiaopinga, który umożliwił (dzięki pieniądzom z zachodu) Chinom oszałamiający rozwój, obecnie pod przywództwem Xi Jinpinga Chiny powróciły do ideologii. Zostało to dobitnie pokreślone podczas obchodzonego 4 lata temu stulecia Chińskiej Partii Komunistycznej.

Jak czytamy w dokumencie wydanym z tej okazji: „Marksizm jest jedyną przewodnią ideologią, samą duszą Komunistycznej Partii Chin i sztandarem, pod którym walczy. Zasadniczo siła partii i siła socjalizmu z chińskimi cechami są związane z faktem, że marksizm działa.”

Jednocześnie trzeba wyraźnie podkreślić, że jest to marksizm schińszczony, mocno osadzony w chińskiej tradycji i kulturze, która od tysięcy lat hołduje kolektywizmowi, stąd też wbrew pozorom obie idee nie są tak odległe. Podczas obchodów stulecia Chińskiej Partii Komunistycznej wielokrotnie podkreślano, że marksizm „odmłodził” Chiny.

W wieku XIX, epoce liberalizmu, industrializacji i kolonializmu Chiny miały wybór: trwać na gruncie odwiecznych tradycji i ryzykować zależność kolonialną czy wybrać którąś z nośnych, zachodnich idei.

Próba konserwowania starego porządku zakończyła się katastrofą: wojnami opiumowymi i upokorzeniem Chin przez światowe mocarstwa w tym Japonię, która w epoce Meji wybrała liberalizm i sama zaczęła być imperium kolonialnym.

Chiny na początku XX wieku wybrały socjalizm. Rewolucja zapoczątkowana przez chińskiego socjalistę Sun Yat-Sena obaliła cesarza i ustanowiła w Chinach republikę, demokratyczną i nacjonalistyczną. Kierunek ten po jego śmierci kontynuował Chang Kaj-Szek, początkowo socjalista, w późniejszym okresie nacjonalista i militarysta. Udało mu się zjednoczyć podzielone Chiny, które w wyniku rewolucyjnego chaosu rozpadły się na szereg quasi-państw zarządzanych przez lokalnych watażków. Chang Kaj-Szek pokonał wszystkich swoich wrogów oprócz komunistów.

Rewolucja październikowa w Rosji doprowadziła do utworzenia partii komunistycznych w wielu krajach na całym świecie, m.in. w Chinach. Początkowo jednak Sowieci wspierali nacjonalistów, jako że partia komunistyczna w Chinach w początkowym okresie liczyła tylko kilkadziesiąt osób.

Wkrótce jednak zaczęła rosnąć w siłę i stała się niebezpieczna do tego stopnia, że nacjonaliści postanowili siłowo rozprawić się z komunistami. Wybuchła wojna domowa, którą wygrali nacjonaliści, jednak nie udało im się całkowicie zlikwidować zagrożenia komunistycznego. 100 tysięcy komunistów wymknęło się bowiem z okrążenia i podjęło tzw. Długi Marsz. Po przebyciu kilkanastu tysięcy kilometrów i połączyli się z komunistami na północy kraju, w górskim regionie przy granicy z ZSRR.

To właśnie wtedy na lidera komunistów wybrano Mao Zedonga, który zaprowadził żelazną dyscyplinę. Zreformował partię w całkowicie podporządkowaną sobie strukturę polityczno-militarną, brutalnie rozprawiając się z wszelką opozycją. Mimo to koniec komunistów, którzy stracili około 50% stanu osobowego w trakcie Długiego Marszu, wydawał się tylko kwestią czasu.

Uratował ich atak Japonii na Chiny. Wojna z najeźdźcą doprowadziła do porozumienia między komunistami a nacjonalistami. Skorzystali ci pierwsi, bo gdy nacjonaliści bronili kraju przed najeźdźcą, komuniści oszczędzali siły i przygotowywali się do kolejnej wojny domowej.

Ta wybuchła zaraz po zakończeniu drugiej wojny światowej. Wycieńczeni nacjonaliści, pomimo wsparcia Zachodu, nie byli w stanie zwyciężyć z komunistami, za którymi stał Związek Sowiecki dostarczający im sprzęt, uzbrojenie i ochotników. W końcu ewakuowali się na Tajwan (Formozę), który stał się Republiką Chińską. Chiny kontynentalne zostały przemianowane na Chińską Republikę Ludową.

Dziś te dwa państwa – jedno komunistyczne, a drugie liberalne – stanowią swoje przeciwieństwo. Jednak CHRL nigdy nie wyrzekło się swoich ambicji podboju wyspy i zjednoczenia Chin pod czerwonym sztandarem. W obliczu poważnych problemów wewnętrznych Pekin coraz częściej mówi o przyłączeniu Tajwanu do Chin, co budzi uzasadniony niepokój w Tajpej.

W państwie socjalistycznym, marksistowskim, ale w wydaniu nacjonalistycznym i „antyimperialnym” wszystko zależy od woli Partii. To od niej zależy przyszłość Chin i w dużej mierze świata. Czy zatem Partia odważy się na inwazję na Tajwan?

Autorstwo: Patryk Patey
Źródło: ABCNiepodleglosc.pl

TAGI: Chiny - ChRL - Chińska Republika Ludowa, Tajwan - Republika Chińska, USA - Stany Zjednoczone

Poznaj plan rządu!

OD ADMINISTRATORA PORTALU

Hej! Cieszę się, że odwiedziłeś naszą stronę! Naprawdę! Jeśli zależy Ci na dalszym rozpowszechnianiu niezależnych informacji, ujawnianiu tego co przemilczane, niewygodne lub ukrywane, możesz dołożyć swoją cegiełkę i wesprzeć "Wolne Media" finansowo. Darowizna jest też pewną formą „pozytywnej energii” – podziękowaniem za wiedzę, którą tutaj zdobywasz. Media obywatelskie, jak nasz portal, nie mają dochodów z prenumerat ani nie są sponsorowane przez bogate korporacje by realizowały ich ukryte cele. Musimy radzić sobie sami. Jak możesz pomóc? Dowiesz się TUTAJ. Z góry dziękuję za wsparcie i nieobojętność!

Poglądy wyrażane przez autorów i komentujących użytkowników są ich prywatnymi poglądami i nie muszą odzwierciedlać poglądów administracji "Wolnych Mediów". Jeżeli materiał narusza Twoje prawa autorskie, przeczytaj informacje dostępne tutaj, a następnie (jeśli wciąż tak uważasz) skontaktuj się z nami! Jeśli artykuł lub komentarz łamie prawo lub regulamin, powiadom nas o tym formularzem kontaktowym.