Liczba wyświetleń: 6130
Pouczająca lekcja historii sprzed 190 lat.
Autor nie czyni tu żadnych aluzji, chociaż w tym, co działo się w Sewastopolu ponad 190 lat temu, można się dopatrzyć oczywistych paraleli z dniem dzisiejszym (tekst z 10.11.2021 – przy. tłum.). Lecz uchowaj nas Panie od takiego tragicznego finału! Cofnijmy się więc w czasie…
W roku 1828 opanowała Rosję epidemia dżumy. Do Sewastopola zaraza nie dotarła, ale kwarantannę tam wprowadzono – tak na wszelki wypadek, tym bardziej że trwała wojna z Turcją. Tyle że działania profilaktyczne okazały się długotrwałe i okrutne. Mijał czas. De facto miasto przekształcono w obóz koncentracyjny. Każdego podróżnika izolowano na 2-3 tygodnie. Zaczęły się problemy z zaopatrzeniem. Rozszalała się spekulacja. Żywność mieszkańcom przywożono, ale mało, do tego często zepsutą. Oczywiście władze miejskie tych problemów nie odczuwały.
W tym czasie gubernatorem Sewastopola był Nikołaj Stołypin, jeden z przodków premiera Piotra Stołypina zabitego w początkach XX wieku w Kijowie. Jego los również okazał się tragiczny… „Przez 5 miesięcy ludzie nie słyszeli, aby ktokolwiek chorował czy umierał śmiercią naturalną, a każdemu choremu, czy w wojsku, czy w domu, przypisywano dżumę” – tak pisał admirał Aleksiej Grejg. Nieszczęśników zwożono do brudnych i wilgotnych baraków na Przylądku Pawłowskim, gdzie przenosili się w zaświaty, ponieważ nikt się nimi nie opiekował. Pewną kobietę, która za nic nie chciała umierać, uduszono i zaliczono w poczet ofiar dżumy… Oficjele zasadniczo wszystko zwalali na epidemię. Chorych i zmarłych na jakiekolwiek choroby, przy współpracy lekarzy, uznawali za ofiary epidemii. Przynosiło to niemałe korzyści – z Sankt Petersburga do Sewastopola szły ogromne środki na walkę z chorobą. Lądowały one bezpośrednio w kieszeniach cwaniaków.
Tymczasem do Sankt Petersburga szły depesze o walce z dżumą. Była to dość „swoista” walka. W biednych dzielnicach stosowano chlor, niby dla dezynfekcji, chociaż żadnej epidemii nie było. Ludzi po prostu truto. Ci, którzy to robili, otrzymywali wynagrodzenie – dwa i pół rubla za dobę – na owe czasy pokaźną sumę. Na pseudoepidemii dorabiało się mnóstwo ludzi: komisarz nadzorujący kwarantannę, inspektorzy, handlarze, policjanci, lekarze. Tym ostatnim płacono za każdego „zadżumionego”, chociaż ani śladu dżumy nie było!
Oprawcy zachłystujący się własną bezkarnością doszli do skrajności. „Wreszcie późną jesienią 1829 roku, któryś ze starszych lekarzy wymyślił jako zabieg profilaktyczny powszechne kąpiele w morzu mieszkańców dwóch pobliskich osad” – pisał Siergiej Siergiejew-Censkij w powieści „Batalia sewastopolska” – „I te przymusowe kąpiele odbywały się przez całą zimę […]. Jak można było od tego nie zachorować?! A każdy nawet tylko przeziębiony stawał się »podejrzanym o dżumę«”.
W umęczonym narodzie, zamkniętym na wiele miesięcy w Sewastopolu, zmuszanym do żywienia się wszelkimi odpadami, narastała złość. Żołnierze miejscowego garnizonu solidaryzowali się z mieszkańcami. Niezadowolenie rosło.
Słuchy o sytuacji na Krymie doszły do Mikołaja I. Polecił on wysłać do Sewastopola komisję pod przewodnictwem Nikołaja Rimskiego-Korsakowa (wuja znanego kompozytora). W wyniku kontroli stwierdzono masowe nadużycia, lecz dalszego biegu sprawie nie nadano. A dokładniej — nie pozwolono tego zrobić. Możliwe, że Stołypin miał „wpływowe” powiązania. W każdym razie kontrolerzy zebrali manatki i opuścili Sewastopol.
Miasto nadal było oblężone. Co więcej, w marcu 1830 r. ochronę wzmocniono dwoma batalionami piechoty, a mieszkańcom zabroniono wychodzenia z domów. W ten sposób przedstawiciele władz miejskich podgrzali nastroje. W końcu umęczeni, zezłoszczeni ludzie już otwarcie zaczęli przygotowywać się do walki zbrojnej. Wojskowi zarówno służby czynnej, jak i rezerwiści, gotowi byli ich poprzeć.
Czarę gniewu przelał przypadek mieszkającego w osadzie Artillerijskaja marynarza Grigirija Poliarnego. Jego żonę i córkę uznano za „zadżumione”, chociaż ich choroba wyraźnie miała inne podłoże. Obie wkrótce wyzdrowiały, jednak i tak chciano je przenieść do śmiercionośnych baraków. Marynarz doprowadzony do ostateczności zaczął strzelać do oprawców. Został pojmany, a Stołypin kazał roztrzelać go bez sądu i śledztwa u drzwi jego domu. W tym momencie powstanie było już nieuniknione. Mieszkańców wsparli żołnierze, marynarze, robotnicy. Również kobiety dołączyły do powstańców. […]
3 czerwca 1830 r. na dzwonnicy Soboru Admiralskiego w centrum Sewastopola zabiły dzwony. Dobrze uzbrojeni powstańcy, również w broń palną, skierowali się do domu Stołypina. Gubernator stał się ich pierwszą ofiarą, wraz z nim rozszarpali znienawidzonego nadzorcę kwarantanny Stiepanowa. Zabili jeszcze kilku oficerów, lekarzy, przeszukali i zdewastowali mieszkania urzędników, handlarzy, którzy szczególnie wsławili się złodziejstwem i znęcaniem się nad mieszkańcami.
Wśród lekarzy szczególnym zezwierzęceniem wykazał się Paweł Wierbołozow. Jeden tylko przykład. Spodobała mu się pewna piękna kobieta, niestety odrzuciła ona jego zaloty. Rozzłoszczony lekarz uznał ją za zadżumioną i wysłał do baraków na Przylądku Pawłowskim. Z kobietą były jej dzieci, którym Wierbołozow przysłał zatrute cukierki… Lekarz ten uniknął zemsty. Śmiertelnie wystraszony przebrał się w mundur swojego ordynansa i zbiegł.
Powstańcy zmusili generała Andrieja Turczaninowa, pełniącego po śmierci Stołypina obowiązki gubernatora, do opublikowania dokumentu, w którym było napisane: „Ogłaszam wszystkim mieszkańcom miasta Sewastopol, że wewnętrzna granica kwarantanny w mieście zostaje zniesiona, mieszkańcy mogą bez przeszkód kontaktować się ze sobą, w cerkwiach zezwala się na odbywanie nabożeństw, a kordon wokół miasta zostaje przesunięty o dwie wiorsty”.
Co robić dalej powstańcy nie wiedzieli, żądzę zemsty zaspokoili i żadnego planu nie mieli. Tymczasem nadciągały wojska mające stłumić bunt…
Wojsko działało ostro i zdecydowanie, i szybko opanowało miasto. Car obawiał się, że powstanie ogarnie cały Krym i dlatego zależało mu na szybkiej likwidacji ogniska niezadowolenia. Przywódcy powstania zostali aresztowani i oddani pod sąd, który skazał ich na karę śmierci. […]
Pozostaje tylko dodać, że po zniesieniu kwarantanny w Sewastopolu „zadżumieni” zniknęli. Zresztą nigdy ich tam nie było. Wszystko wymyślili zachłanni i okrutni urzędnicy. Nawiasem mówiąc, nic nie wiadomo o tym, aby którykolwiek z nich został osądzony, potępiony czy zwolniony ze stanowiska. Wstydliwą aferę zamieciono pod dywan.
Autorstwo: Walerij Burt
Tłumaczenie z niewielkimi skrótami: Aaron Shwarzkopf
Zdjęcie: Соцсети (CC0)
Źródło zagraniczne: Rusplt.ru
Źródło polskie: WolneMedia.net
Poznaj plan rządu!
jesteśmy na podobieństwo boże, więc czemu się tutaj dziwić?
covidianie nie znają tej historii:)
ile za respirator i maseczki? o szczepionkach nie wspomnę:)
Ile zarobili urzędnicy i dlaczego są bezkarni?
Dlaczego za 200 000 nadmiarowych zgonów NIKT nie usłyszał zarzutów, a jak ukradniesz baton to dostajesz pasiak.
> Dlaczego za 200 000 nadmiarowych zgonów NIKT nie usłyszał zarzutów, a jak ukradniesz baton to dostajesz pasiak.
Odpowiedź jest prosta: gdy płacą więcej za zgon niż za leczenie wtedy umierają ludzie a odpowiedzialność rozmywa się w licznych „wytycznych”, „zaleceniach” i „rekomendacjach”. Zostają tylko pieniążki w portfelach a te jak wiadomo nie śmierdzą.
A co batonika – doszliśmy do momentu w którym jedno prawo obejmuje zwykłych ludzi a zupełnie inne prawo (choć bliżej mu do pojęcia „lewo”) stosowane jest wobec globalistycznych marionetek zwanych potocznie politykami.
Podobna sytuacja miala miejsce w zachodniej Europie w czasie dzumy w sreniowieczu w XIV-XVwieku.
Pewien angielski naukowiec postanowil zbadac cala te historie i po analizie dokumentow z tego okresu doszedl do wniosku ze epidemia ta ktora pozbawila zycia okolo 30 % mieszkancow zachodniej Europy wybuchala w krajach gdzie zaczeto wyrzucac zydow.
W zrodlach wody pitnej zaczeto znajdowac woreczki z trucizna. Pewna ilosc tych woreszkow znaleziono rowniez u zydow.
W Rzeczpospolitej Obojga Narodow nie stwierdzono zadnych przypadkow dzumy, ale na terenie Polski na mocy traktakow kaliskich za kazdym razem podpisywanych przez nowego krola zydzi byli obywatelami I kat. Np. zyd nie stawal jako oskarzony przed sadem grockim, tylko przed sadem zydowskim, jezeli w sadzie grockim bylo dwoch swiadkow to racje przyznawano z urzedu zydowi.
Podobna sytuacja miala miejsce rowniez w czasie epidem grypy hiszpanskiej.
Szczepieni byli wszyscy zolnierze amerykanscy ktorzy wracali z I wojny swiatowej w Europie, praktycznie wszyscy zmarli.
Czytalem wspomnienia jednego mieszkanca miasteczka na Florydzie w poblizu ktorego znajdowala sie baza wojskowa zolnierzy ktorzy wyjechali na wojne.
Opisywal jak przed powrotem zolnierzy postanowiono zaszczepic wszystkich mieszkancow miasteczka, poniwaz byly to z reguly rodziny zolnierzy. Tylko jeden z ojcow nie pozwolil zaszczepi swojej rodziny, i tylko ono przezyli z 5-6 tys. mieszkancow tego miasteczka. Opisywal jak masowo umierali zaszczepieni a oni nie nadazali zeby ich pochowac, nie mowiac o opiece.
Zmarlo wtedy okolo 50 milionow ludzi, i nikt nie poniosl zadnych konsekwencji.
Widziałem zdjęcia z Paryża z początku Hiszpanki,żołnierze amerykańscy pili wino z jednej butelki z Paryżankami …To jak ta zaraza nie miała zebrać obfitego żniwa?.Jedne źródła podają kilka milinów,inne kilkanaście.Swoją drogą ,napomknę ,że każda wojna osłabia odporność społeczeństw ,oczywiście nie zbiorową ,tylko poszczególnych jednostek,90 % społeczeństw.Cała żywność idzie na fronty,a pola z pszenicą i żytem są wypalone..