Stwierdzenia i czyny Franciszka – przejawy formalnych herezji?

Opublikowano: 18.07.2021 | Kategorie: Publicystyka, Wierzenia

Liczba wyświetleń: 2382

Liczne osoby, którym leży na sercu dobro Kościoła powszechnego, zareagowały na motu proprio z 16 lipca 2021 roku w sposób niezaskakujący: ubolewaniem, rozdrażnieniem, zniechęceniem i zastanawianiem się, ile jeszcze będzie trwał ten „dopust Boży”. Wszystkie te reakcje zdają się znajdować wspólne źródło w pokornym i pobożnym, ale jednocześnie coraz bardziej uwierającym przekonaniu, że mamy tu do czynienia z krzyżami, których niesienia wymaga trwanie w postawie „synowskiego posłuszeństwa” stanowiącego warunek niezbędny zachowania jedności Kościoła.

Cały czas nawraca jednak w tym kontekście pytanie: do jakiego stopnia „synowskie posłuszeństwo” i zachowywanie jedności Kościoła jest możliwe do pogodzenia z „cierpliwym znoszeniem” słów i decyzji absolutnie niemożliwych do pojednania zarówno z niezmiennym depozytem wiary, jak i z należytym szacunkiem dla kanonizowanych norm liturgicznych?

Otóż nadeszła już chyba chwila, żeby móc kategorycznie stwierdzić, że powyższych elementów nie da się uzgodnić w stopniu żadnym. W związku z tym należy zadać tu pytanie nie doktrynalne, nie liturgiczne i nie teologiczne, ale ontologiczne: pytanie o to, kogo z żyjących dziś osób można w sposób logicznie uzasadniony nazwać następcą św. Piotra, a kogo zdecydowanie nie (zadawanie i zgłębianie tego rodzaju pytań jest notabene kanonicznym obowiązkiem wszystkich wiernych).

Stąd warto przedstawić tu wizję rzeczywistości, która zdaje się udzielać na powyższe pytanie ontologicznie zadowalającej odpowiedzi, harmonizującej niezmienność depozytu wiary i szacunek dla kanonizowanych norm liturgicznych z nadnaturalnie chronionymi atrybutami urzędu papieskiego. Nie jest to wizja wyjątkowo odkrywcza, ale nie natknąłem się dotychczas na jej choćby skrótowe omówienie w przestrzeni polskojęzycznej, w związku z czym warto opisać tu pokrótce jej najważniejsze elementy, pozostawiając każdemu z zainteresowanych czytelników pod rozwagę, w jakim stopniu jest ona bardziej przekonująca od dostępnych alternatyw. Wygląda ona następująco:

1. Rezygnacja Benedykta XVI była nieważna. Jest to hipoteza podnoszona od dawna, ale ważny jest tu powód: w łacińskim tekście rzekomego dokumentu rezygnacyjnego Benedykta XVI pisze o zrzeczeniu się „ministerium”, czyli aktywnej posługi biskupiej, ale nie o zrzeczeniu się „munus Petrinum”, czyli duchowego mandatu następcy św. Piotra. Potwierdza to mnóstwo dodatkowych poszlak: Benedykt XVI zachował wszelkie atrybuty papiestwa (szaty pontyfikalne, pierścień papieski, imię papieskie, używanie błogosławieństwa apostolskiego, paliusz w herbie itd.), twierdząc przy tym konsekwentnie w autoryzowanych wywiadach-rzekach, że „mandat duchowy” pozostaje przy nim i że papieżem jest się raz na zawsze. Innymi słowy, wszystko wskazuje na to, że Benedykt XVI postanowił w ramach swojego domniemanego aktu rezygnacyjnego przekształcić papiestwo w urząd „kolegialny” bądź „synodalny”, składający się z części administracyjnej i kontemplacyjnej. To jest jednak rzecz kanonicznie i doktrynalnie niedopuszczalna, gdyż następca św. Piotra – jako żywy symbol jedności Kościoła – może być tylko jeden. Stąd wniosek, że Benedykt XVI – bądź to bezwiednie, bądź to w celu zmylenia swoich wrogów – popełnił w swoim declaratio błąd substancjalny, co czyni cały dokument nieważnym. Podsumowując, w świetle prawa kanonicznego BXVI pozostaje papieżem niezależnie od tego, co myśli na ten temat większość kościelnej hierarchii albo nawet on sam (tu zresztą pojawiają się kolejne znaczące poszlaki: dlaczego np. rzekomy sukcesor Benedykta XVI ostentacyjnie wyzbył się tytułu wikariusza Chrystusa, czyli tego tytułu papieskiego, który w sposób najbardziej bezpośredni łączy się nie z posługą administracyjną, ale właśnie z duchowym mandatem św. Piotra?).

2. Punkt powyższy jest tu zdecydowanie najważniejszy, ale uzupełniają się z nim punkty dodatkowe. Jest dziś już np. rzeczą zupełnie jawną, że na domniemanym konklawe w 2013 roku tzw. mafia z Sankt Gallen (ich własne samochwalcze określenie) zawiązała blok wyborczy w celu przepchnięcia preferowanej przez siebie kandydatury. Tego rodzaju polityczne machinacje czynią jednak dokonany wybór kanonicznie nieważnym – i, ponownie, jest tak niezależnie od tego, czy stosowne instytucje zamierzają się tej sprawie przyjrzeć, czy też przejść nad nią do porządku dziennego (kwestia dowodowa jest tu rozstrzygnięta, bo prominentni członkowie mafii z Sankt Gallen sami przyznali się w swojej pysze i w swoim poczuciu bezkarności do podejmowania opisanych wyżej działań).

3. Domniemany sukcesor Benedykta XVI zdążył się już wsławić w czasie swojego urzędowania licznymi oficjalnymi stwierdzeniami i czynami (dopuszczenie komunii dla rozwodników, podpisanie dokumentu z Abu Dhabi, uroczyste wprowadzenie pogańskich, demonicznych bałwanów do Bazyliki św. Piotra itp.), których nie sposób uznać wyłącznie za poważne, ale nieuświadomione błędy, zwłaszcza w świetle licznych całkowicie zlekceważonych apeli o ich sprostowanie bądź odpokutowanie (na czele ze słynnymi kardynalskimi dubiami). Owe stwierdzenia i czyny trzeba zatem uznać za przejawy formalnych herezji, które w myśl pism doktorów Kościoła, w tym przede wszystkim św. Roberta Bellarmina, natychmiast pozbawiają heretyka wszelkich kościelnych godności. W przypadku heretyckiego papieża pojawia się tu odrębny problem tego, kto i w jaki sposób miałby formalnie go osądzić i pozbawić urzędu, ale w omawianym przypadku problem ten znika biorąc pod uwagę to, co zostało powiedziane w punktach poprzednich – tzn. to, że wedle wszelkiego prawdopodobieństwa Benedykt XVI nigdy nie przestał być papieżem.

4. I wreszcie punkt najbardziej spekulatywny, ale jednocześnie oparty o potencjalnie najwiarygodniejsze źródło: obecna sytuacja w Watykanie zdaje się jasno wpisywać w treść trzeciej tajemnicy fatimskiej, która wspomina zarówno o „Ojcu Świętym”, jak i o „biskupie w bieli”, sugerując jednocześnie, że jeden z nich jest lustrzanym odbiciem drugiego. Z powyższego zdaje się wynikać, że w czasie wypełniania się owej tajemnicy w Watykanie będzie przebywał zarówno autentyczny papież, reprezentujący prawdziwy, choć umierający na swej Golgocie Kościół powszechny, jak i jego zwodniczy „sobowtór” przewodzący triumfującemu w świecie antykościołowi (zapowiedź „świeckiego, ekumenicznego i globalnego” fałszywego Kościoła pojawia się też w szeregu innych znaczących XX-wiecznych przepowiedni, na czele z tą wygłoszoną przez Czcigodnego Sługę Bożego Fultona Sheena w 1947 roku).

Podsumowując, w świetle powyższych faktów nie sądzę, aby po stronie wystarczająco uświadomionych wiernych uzasadnione było zniechęcenie, rezygnacja czy – nie daj Boże – rozpacz. Wręcz przeciwnie, wszystkie wspomniane elementy wydają się układać w logicznie, ontologicznie i teologicznie spójną całość, której nadejście zostało już z dawna przepowiedziane i które stanowi „naturalne” dopełnienie tego, co rozpoczęło się 2000 lat temu – jak rzecz rozpoczęła się od śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, tak musi się ona zakończyć śmiercią i zmartwychwstaniem Jego Mistycznego Ciała. Powinniśmy zatem, zachowując pełną powagę bieżącej sytuacji, cieszyć się z faktu, że mamy niepowtarzalną okazję trwania przy niezmiennych zasadach i umacniania się w zbawczych łaskach, które świat – w tym świat przebrany w duchowne szaty – próbuje coraz nachalniej zakłamać i wykoślawić. Nic nie powinno nas tu zaskakiwać, zatem niczego nie powinniśmy się tu bać ani niczym się przesadnie gorszyć – niczym poza fatalnym przekonaniem, że zdradzone zostały złożone nam nadprzyrodzone obietnice.

Na koniec raz jeszcze zastrzeżenie i sugestia – czy powyższe przedstawienie spraw jest przekonujące lub przynajmniej bardziej wiarygodne od dostępnych alternatyw, to niech już każdy rozsądzi we własnym rozumie i sumieniu. Zdaje się przy tym jednak, że podobne rozsądzenie nie może się odbyć bez głębokiego intelektualnego i moralnego pożytku dla rozsądzającego, więc przynajmniej tego należy tu wszystkim życzyć.

Autorstwo: Jakub Bożydar Wiśniewski
Źródło: ProKapitalizm.pl


TAGI: , , , ,

Poznaj plan rządu!

OD ADMINISTRATORA PORTALU

Hej! Cieszę się, że odwiedziłeś naszą stronę! Naprawdę! Jeśli zależy Ci na dalszym rozpowszechnianiu niezależnych informacji, ujawnianiu tego co przemilczane, niewygodne lub ukrywane, możesz dołożyć swoją cegiełkę i wesprzeć "Wolne Media" finansowo. Darowizna jest też pewną formą „pozytywnej energii” – podziękowaniem za wiedzę, którą tutaj zdobywasz. Media obywatelskie, jak nasz portal, nie mają dochodów z prenumerat ani nie są sponsorowane przez bogate korporacje by realizowały ich ukryte cele. Musimy radzić sobie sami. Jak możesz pomóc? Dowiesz się TUTAJ. Z góry dziękuję za wsparcie i nieobojętność!

Poglądy wyrażane przez autorów i komentujących użytkowników są ich prywatnymi poglądami i nie muszą odzwierciedlać poglądów administracji "Wolnych Mediów". Jeżeli materiał narusza Twoje prawa autorskie, przeczytaj informacje dostępne tutaj, a następnie (jeśli wciąż tak uważasz) skontaktuj się z nami! Jeśli artykuł lub komentarz łamie prawo lub regulamin, powiadom nas o tym formularzem kontaktowym.

1 wypowiedź

  1. Antonina 21.07.2021 16:09

    Zaintrygowało mnie to „uroczyste wprowadzenie pogańskich, demonicznych bałwanów do Bazyliki św. Piotra”, głównie dlatego, że z kontekstu wynika, że chodzi o coś nowego, a nie o te setki „bałwanów”, które znajdują się w w/w kościele od jego wybudowania, w jawnej sprzeczności z nakazami Biblii:
    1. „Nie zwracajcie się do bożków. Nie czyńcie sobie bogów z lanego metalu”. (Kp 19,4)
    2. „Pilnie się wystrzegajcie … abyście nie postąpili niegodziwie i nie uczynili sobie rzeźby przedstawiającej podobiznę mężczyzny lub kobiety, podobiznę jakiegokolwiek zwierzęcia, które jest na ziemi, podobiznę jakiegokolwiek ptaka, latającego pod niebem, podobiznę czegokolwiek, co pełza po ziemi, podobiznę ryby, która jest w wodach – pod ziemią. Gdy podniesiesz oczy ku niebu i ujrzysz słońce, księżyc i gwiazdy, i wszystkie zastępy niebios, obyś nie pozwolił się zwieść, nie oddawał im pokłonu i nie służył, bo Pan, Bóg twój, przydzielił je wszystkim narodom pod niebem”. (Pwt 4, 15-19)
    3. „Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył”. (Wyj 20,4-5).

    Chwilę mi to zajęło, ale wreszcie ustaliłam, że chodziło o Synod ds. Amazonii w 2019 r. i o figurki Pachamamy. Pod artykułem Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego na stronie RMF FM:
    https://www.rmf24.pl/tylko-w-rmf24/isakowicz-zaleski/komentarze/news-krytyka-papieza-franciszka-za-kult-poganskiej-bogini-pachama,nId,3332724#crp_state=1
    znalazłam taki komentarz:
    —–
    Agnieszka Widera-Wysoczańska
    Coś się dzieje nie tak. Wszystkim kulturom, które zostały wchłonięte i zagarnięte przez chrześcijaństwo, pozwolono – aby je łatwiej “nawrócić na właściwą wiarę” na łączenie ich kultur i religii z religią jedynie słuszną. W każdym oficjalnym kościele katolickim w Peru (byłam i widziałam) znajduje się figurka czy obraz Pachamamy, ponieważ podczas chrystianizacji przez Hiszpanów, Pachamama (Matka Ziemia) identyfikowana była z Maryją. Tak już pozostało. To ich Matka Boska, taka np, Czarna Madonna. O co ta cała awantura? Czyżby nie douczeni profesorowie i biskupii?
    —–

    Poniżej tłumaczenie części stosownego artykułu z anglojęzycznej Wikipedii (pominęłam przypisy, wstawiając linki tylko w miejscu dwóch – tych które podają źródło wypowiedzi Papieża Polaka).
    https://en.wikipedia.org/wiki/Pachamama#Pachamama_and_Christianity
    —–
    Pachamama i chrześcijaństwo

    Wiele rytuałów związanych z Pachamamą jest praktykowanych w połączeniu z rytuałami chrześcijańskimi, do tego stopnia, że „wiele rodzin jest jednocześnie chrześcijańskimi i pachamamitańskimi”.

    Według uczonego Manuela Marzala we współczesnym Peru kult Pachamamy w niektórych przypadkach nabrał cech chrześcijańskich lub został zreinterpretowany w katolickich strukturach religijnych. Rytuały takie jak ofiarowanie Pachamamy zawierały „pewne chrześcijańskie symbole i modlitwy”, a także były „przedmiotem chrześcijańskich reinterpretacji”, zarówno dorozumianych, jak i wyraźnych. Jedną z tych reinterpretacji jest stwierdzenie, że Pachamama reprezentuje naturalną hojność stworzoną przez Boga. Dla niektórych Andyjczyków pisze: „Pachamama straciła swoją pierwotną tożsamość i zamieniła się w symbol opatrzności jedynego Boga, lub […] świętą rzeczywistość, która karmi ludzkość w imieniu Boga”.

    W podobny sposób Papież Jan Paweł II w dwóch homiliach wygłoszonych w Peru i Boliwii określił hołd oddawany Pachamamie jako odwieczne uznanie Boskiej Opatrzności, które w pewnym sensie zapowiadało chrześcijańską postawę wobec stworzenia. 3 lutego 1985 r. stwierdził, że „twoi przodkowie, oddając hołd ziemi (Mama Pacha), nie robili nic poza uznaniem dobroci Boga i Jego dobroczynnej obecności, która zapewniała im pożywienie dzięki uprawianej przez nich ziemi”.
    https://www.vatican.va/content/john-paul-ii/es/homilies/1985/documents/hf_jp-ii_hom_19850203_cuzco.html
    11 maja 1988 r. stwierdził, że Bóg „wie, czego potrzebujemy od pożywienia, które produkuje ziemia, tej zróżnicowanej i wyrazistej rzeczywistości, którą wasi przodkowie nazywali ‘Pachamama’ i która odzwierciedla dzieło Bożej opatrzności jako ofiarowuje nam swoje dary dla dobra człowieka”.
    https://www.vatican.va/content/john-paul-ii/es/homilies/1988/documents/hf_jp-ii_hom_19880511_cochabamba.html

    Marzal stwierdza również, że dla niektórych Andyjczyków Pachamama zachowuje „rolę pośrednika” między Bogiem a człowiekiem w ramach zasadniczo katolickich, podobnych do tych, jakie stosują święci. Niektórzy etnografowie zauważyli również synkretyczne utożsamienie Pachamamy z Maryją Dziewicą. Pachamama jest czasami synkretyzowana jako Dziewica z Candelarii.
    —–

Dodaj komentarz

Zaloguj się aby dodać komentarz.
Jeśli już się logowałeś - odśwież stronę.