Liczba wyświetleń: 727
Przedstawiam 8 narzędzi indonezyjskiej dominacji w Papui Zachodniej.
1. Destrukcyjna inżynieria społeczna w postaci Program Transmigrasi. W efekcie tego zjawiska wdrażanego od lat 1970. Papuasi stają się mniejszością we własnym kraju, a ponadto pogłębia się marginalizacja ekonomiczna jak również zależność ekonomiczna od przybyszy z Bali, Jawy, Sulawesi, czy Sumatry.
2. Akulturacja wdrażana poprzez szkolne programy nauczania rugujące historię Papui Zachodniej z dziejów ludzkości oraz działania Al Fatih Kaaffah Nusantara Fadzlana Garamatana.
3. Konflikt horyzontalny i jego różnorodne formy. Szczególną wagę dla władz centralnych w Dżakarcie stawiających sobie za cel osłabienie papuaskich dążeń niepodległościowych ma transformacja konfliktu wertykalnego w horyzontalny czyli inicjowania starcia dominującego w Indonezji islamu z chrześcijańską mniejszością w Papui Zachodniej. Dużą rolę w kreowaniu napięć na tle religijnych mają tu radykalne organizacje takie FPI czy Laskar Jihad. Inną formą konfliktu horyzontalnego są wojny międzyplemienne wynikające z masowych przesiedleń (przykładem takiego jest wypędzenie ludu Amungme i Kamoro z terenów eksploatowanych przez Freeport Indonesia). Grupy tubylcze zmuszone do korzystania z kurczących się zasobów często wchodzą w konflikty pomimo coraz liczniejszych forów pojednawczych tworzonych przez duchowieństwo i młodzież z AMP i innych organizacji studenckich zmierzających do zakończenia niechlubnej tradycji jakimi są wojny międzyplemienne.
Pośrednio z kreowaniem różnych form konfliktu horyzontalnego jest związane mnożenie jednostek podziału administracyjnego (kreowanie nowych regencji i prowincji) określane jako Pemekaran. Zjawisko to stymuluje rozbijanie rodzącej się przynależności narodowej i solidarności transplemiennej, stymuluje rozmaitego typu podziały m.in. wynikające z walki o pojawiające się stanowiska. Ponadto temu rozbiciu jedności (oraz zrozumieniu sytuacji politycznej w Papui Zachodniej przez świat zewnętrzny) służy podział Zachodniej Nowej Gwinei jakiego dokonano w roku 2011. Dla człowieka zainteresowanego tą problematyką, ale niezbyt wtajemniczonego wielkim dylematem jest rozróżnienie Papui Zachodniej (Papua Barat) jako całej Zachodniej Nowej Gwinei, która ubiega się o niepodległość od prowincji utworzonej w 2004 noszącej nazwę Papua Barat ( w wyniku tego podziału powstały prowincje Papua i Papua Zachodnia). Wprowadza to niejednokrotnie w błąd nie obeznanego z tematem reprezentanta Europy czy Ameryki.
4. Plantacje palmy olejowej – perkebunan kelapa sawit jako przyczyna masowej destrukcji lasów tropikalnych i zniszczenia bioróżnorodności oraz niszczenia integralności grup plemiennych w wyniku oszustw mających na cel przejęcie zamieszkiwanej przez nie ziemi pod uprawę tej rośliny. Warte pokreślenia jest, że od 80 do 98% lasów tropikalnych Jawy, Sumatry, Kalimantanu, Sulawesi i Bali zostało już zniszczonych. Proces ten postępuje już w pokrytej dziewiczym lasem Papui Zachodniej, głównie w Manokwari, Sorong, Nabire (tereny zamieszkane przez lud Yerisiam) oraz Marauke (tereny zamieszkane przez liczne podgrupy ludu Marind).
5. Destrukcyjna inżynieria społeczna w postaci programu kontroli urodzeń (keluarga berencana) niezwykle dotkliwej w skutkach dla kurczącej się społeczności rdzennej poddanej presji transmigracyjnej, której to tradycyjnym elementem kultury jest posiadanie dużej liczby dzieci. Często kobiety papuaskie są zachęcane do zgody na poddanie się „kuracji” (w postaci zastrzyku) w wyniku której nie będą już nigdy płodne. Złą legendą obrosły również dokonywane na aktywistach papuaskich (zwłaszcza młodych) tajemne zabójstwa w szpitalach realizowane za pomocą śmiertelnego/trującego zastrzyku – „suntik mati”. Tego rodzaju praktyki wpisują się w kategorię slow motion genocide, określane w języku bahasa indonesia jako „pemusnahan etnis Melanesia pelan tapi pasti”.
6. Kwestią wywołującą wielkie rozgoryczenie wśród Papuasów jest czerpanie zysków przez indonezyjską armię (TNI) z nielegalnych procederów jak handel dzikimi zwierzętami (rajskie ptaki, kangury drzewne), handel drewnem (głównie z chińskimi kontrahentami) oraz nielegalne wydobycie złota (przy użyciu metod jakimi posługują się garimpeiros w amazońskiej dżungli – czyli przy użyciu rtęci zatruwającej rzeki) jak to się dzieje np w regencjach Boven Digoel i Yakuhimo (habitat ludu Korowai).
7. Zmorą Papui Zachodniej są operacje militarne indonezyjskiej armii (TNI), podczas których dokonywane są sadystyczne zbrodnie i tortury. Jedną z najstraszniejszych była ta do której doszło w Centralnym Highlandzie w latach 1977-1978. Obecnie z pierwszych stron gazet nie schodzi interwencja TNI realizowana w regencji Ndugama przeciwko Egianusowi Kogoi i jego podkomendnym. Doprowadziła ona ostatecznie do śmierci ponad 20 zachodniopapuaskich cywilów, a ponad 30 000 innych do opuszczenia swoich domów. Rdzenna ludność nie zgadza się na wdrażanie programów rozwoju infrastrukturalnego jakimi szermuje Dżakarta po to, by stłumić pragnienie wolności i niepodległości. Według Papuasów służą one jedynie dalszej rabunkowej eksploatacji zasobów natury i zwiększeniu dostępności TNI do izolowanych rejonów, co umożliwia coraz bardziej skuteczną eksterminację rdzennej ludności.
8. Agresywny indonezyjski nacjonalizm i rasizm, którego ofiarą padł m.in. Natalius Pigai z ludu Mee, pełniący swego czasu funkcję Przewodniczącego regionalnej Komisji Praw Człowieka Republiki Indonezji (Komnas Ham). Przyrównano jego wygląd do małpy i szydzono z niego w mediach społecznościowych pomimo iż lojalnie służył Zjednoczonej Republice Indonezji, tylko dlatego iż jest Papuasem. Olbrzymią rolę w rozsiewaniu nienawiści rasowej i stygmatyzacji Papuasów mają indonezyjskie organizacje nacjonalistyczne takie jak Barisan Merah Putih, Pemuda Pancasila oraz Benteng Siberg.
Autorstwo: Rafał Szymborski
Źródło: Wolnemedia.net i Free West Papua Campaign Poland
Poznaj plan rządu!
